To Besöök in't Sterbehospiz
Ik schull maal in en Hospiz plattdüütsche Döntjes lesen. As ik ringüng, seet an'n Ingang en Mann in'n Rullstohl un hett smöökt. Un dor kööm jüst en Schwester un hett den Mann dichter an'n Aschenbeker ranschaven. Nett weer se. Un he weer een, de to'n Dootblieven hier weer. Egentlich sehg he dor noch to jung för ut. Is jo nich gesund, man de Swester hett em mit fründliche Wöör noch holpen bi't Smöken. De Lüüd sünd hier op de leßden Meter. Laat jüm de so angenehm as't geiht gahn. Nerv de nich mit Vörschriften oder Therapien, de nix mehr bringt. Dat is woll dat barmhartige Motto.
Wat kümmt achterna?
As'n warmen Bahnhof düücht mi so'n Hospiz. Töövst op'n Tog un weeßt nich, 'neem de henföhrt. Gifft Philosophen, de meent, dat dor nix is, wenn du doot büst, en Slaap ahn Droom. Gifft Religiöse, de schickt di na'n Himmel un anner welk laat di nee geboren warrn. Weerst du to Leevtieden en egoistischen Stinkstebel, de anner Lüüd nix günnt hett, keen weet, villicht kümmst du denn as ole Kanaalrott wedder op de Welt. Weerst du fründlich un liedsaam un hest Glück un Geld mit anner Minschen deelt, keen weet, villicht kümmst du as mien Ehefro oder mien Hund wedder op de Welt. De hebbt dat jo nu echt so richdig goot.
Respekt för de Helpers
Nee, in'n Ernst: Maal mütt wi all vun de Welt. De Typ dor in'n Rullstohl mit de Kippe oder ik, de em un de annern plattdüütsche Döntjes vertellt hett. Un wenn de fründliche Swester maal wedder geboren ward ... Ik glööv, ehre Utsichten op en schicket Tweetleven sünd gor nich slecht.
Dat is deelwies nämlich echt cool, wat se dor maakt. In so'n Hospiz.
