Endlich is de Arv vun'n Naverhoff dor, dat he de Schullen vun sien dootbleven Unkel betahlen kann. Man as Buur Brakelmann un sien Macker Adsche Tönnsen mit ehr Schuldschiens ankaamt, is sien Kass leddig. Aver dat de beiden överhaupt wat vun dat Arvdeel afkriegt, gifft he Brakelmann un Adsche 'n Klappergestell vun Schimmel mit, dat noch in'n Stall steiht. Man för de Arbeit op 'n Acker döggt de Zossen nich. Wenn de in Geschirr de Egg trecken schall, rippt un röögt sik de Stuut nich. De Klepper döggt bloots för de Wust. So kriegt se tominst noch 'n poor Mark op 'n Slachthoff.